26 juli 2011
Cyberbully (2011)
TV-stations zijn de laatste jaren een flinke factor geworden binnen de filmindustrie, op vlak van entertainment alleszins. Vooral The Asylum en Syfy komen op deze blog al eens voorbij met allerhande monsterfilms, maar ze zijn natuurlijk niet de enige die zelf films produceren. Andere, serieuzere zenders wagen zich er ook al eens aan, zo brengt HBO van tijd tot tijd al eens pareltjes uit. Nu, om een beeld te krijgen van ABC Family's originele producties brengt de TV-maatschappij dit jaar ook nog Mean Girls 2 (uiteraard zonder Tina Fey), My Future Boyfriend en Teen Spirit uit. Het is de oorsprong van de gemiddelde Vijf TV film, maar dan gericht op een nog ietsje jonger publiek. Wanneer dat bedrijf een film over computerpesten produceert moet je dus vooral je billen dichtknijpen, je hoofd bedekken en hopen dat alles goedkomt.Cyberbully (of als je stijlvol wil zijn: Cyberbu//y) vertelt ons het verhaal van dat meisje dat in Hannah Montana meespeelt maar niet Hannah Montana zelf is (Taylor). Ze is een normale schoolgaande tiener die een aantal vrienden heeft, sociaal actief is, 's morgens met tegenzin ontbijt, etc. Ze is net zoals elke generatiegenoot die je persoonlijk kent hele dagen bezig met SMSen, chatten, en alles dat daar ook maar een beetje op lijkt. Maar moeder houdt zo nu en dan een oogje in het zeil en weet zo haar dochters online-gedrag volledig te controleren. Het leven is mooi, de zon schijnt, vogeltjes fluiten. Om haar aspiraties als journaliste te ondersteunen geeft de moeder niet-Hannah Montana een laptop. Een eigen computer. Een gebrek aan controle. Ze krijgt... zelfstandigheid.
Ik durf nauwelijks kijken.
Wat je namelijk moet weten over Cyberbully is dat het zowel geschreven als geregisseerd is door vijftigplussers die klaarblijkelijk geen voeling hebben met de jeugd van vandaag. Jawel, Cyberbully is nog eens een echte "Flippo's en Gameboys" productie die zijn best doet om heel hip en cool over te komen, maar duidelijk niet weet wat de jongeren vandaag de dag drijft. De reacties op de bad girl/spank me status zijn dus geen grapjes (want we kennen vast allemaal wel mensen die zo'n Facebookstatussen zelf ook gewoon schrijven). Neen, het arme meisje wordt het slachtoffer van cyberpesten! En dit is wanneer de film pas echt weet uit te blinken.
Zo komt er al snel een reactie binnen van Lindsey Varkenskop, de überpestkop van de film. Ze zegt "Ew, who'd want to touch your ugly ass?". Waarop onze naughty bad girl reageert met "ur nasty and a bitch". Of de opeenvolging van berichten: "i sit behind you in algebra, you smell weird" - "that's what skanks smell like" - "what like puke?". Wanneer een vriendin haar vervolgens probeert te helpen met een "jealous much, she's smarter than you", wordt er genadeloos gecounterd met een "then y doesn't she know she's a loser". Jawel mensen, een flinke portie van wat je hier te zien krijgt is niets meer dan een verfilming van internet flamewars. Niet zo'n heel realistische overigens, want een "ur worse then hitler" krijgen we niet te zien.
En Hitler was ook al niet de populairste jongen op school.
Hoe extreem plat en hilarisch dat ook moge klinken, Cyberbully doet wel één ding goed. Het hoofdpersonage wordt namelijk afgebeeld als een realistisch hedendaags tienermeisje. Wat zoveel betekent als dat je na een kwartier al een gigantische grafhekel aan haar krijgt, en het niet eens zo gek lijkt dat ze inderdaad niet slim genoeg is om te weten dat ze zelf een loser is en naar kots stinkt. Je kent het wel: overdreven sarcastisch praten, met je ogen rollen, onbeschoft zijn tegen vriendelijke mensen, je vrienden flink beledigen omdat ze je raad geven die je niet wil horen, dat soort zaken. Het toppunt komt er al vrij snel wanneer een vriendelijke jongeman haar aanspreekt in verband met het pestgedrag op haar Facebook-pagina. Hij weet immers hoe het is, mensen noemen hem vaak "fairie", "homo" of "too gay to live". Maar dat is niet zo erg weet Taylor, want "you really are gay, what they're saying about me isn't true". Mooie levensles daar ABC Family, pesten is alleen erg als het niet waar is. Doe die scène volgende keer eens met een gehandicapte of iemand van een etnische minderheid, Amerika zou plots te klein zijn.
Taylor doet inmiddels weinig anders dan janken, achter Scott aanlopen en over de Facebookjongen praten. Ze is eigenlijk wel vrij skanky, waardoor die beledigingen eigenlijk helemaal niet zo erg waren, als we de regels die ze aan 2gay2live uitlegde voor waar aannemen. Maar dan, van de ene dag op de andere, verandert de internetman zijn gedrag en post hij openbaar "u really r, i got with you, now i have the clap". Een plottwist van formaat. Tussen de verdere verwijten door ("want to see nekkid girls in locker room, not taylor slut gross") loopt Taylor door de film heen alsof het een collage is van de laatste vijf minuten van verscheidene House afleveringen: prominent koude muziek, weemoedige shots van wandelingen in gangen, een flinke sfeer van melancholie. Taylor ziet er inmiddels uit als een junkie en besluit niet meer te kunnen leven in een wereld waar mensen haar stommerik noemen en zeggen dat ze stinkt. Ze post een afscheidsvideo op Facebook, wat volgt is een scène waar we nog jaren plezier aan zullen beleven.
Serieus, hoe kun je deze scène nog maar beginnen te beschrijven? Een minstens zestien jaar oud meisje probeert zelfmoord te plegen door een overdosis pillen te nemen. Ze krijgt het kinderslot echter niet open ("then y doesn't she know she's a loser" schiet ons spontaan te binnen). Wanneer haar vriendin, moeder en de ambulance aankomen stormen ze de kamer binnen, waar ze nog altijd met het kinderslot ligt te friemelen. Heeft ze tien minuten met dat potje staan ronddraaien? Kon ze geen andere mogelijke zelfmoord verzinnen nadat Plan A faalde? Kon een zestienjarig meisje écht niet deduceren dat je op de knop moet drukken terwijl je draait? Vond de schrijfster dit een plausibel scenario? Vond de regisseur dit een aangrijpende scène? Veel vragen, maar met enige zekerheid durf ik stellen dat dit de onbedoeld grappigste verijdelde poging tot zelfmoord is in de geschiedenis van de cinema.
Helaas is dit niet het einde van Cyberbully. Taylor wordt verdoofd en opgenomen in een ziekenhuis (dat doet een ambulance blijkbaar wanneer er in feite helemaal niets gebeurt). Ze gaat naar een zelfhulpgroep waar ze 2gay2live weer tegenkomt, er wordt een wet tegen cyberpesten aangevraagd, etc. etc. Laat het duidelijk zijn: het pestgedrag is waar de film punten weet te scoren. Het voelt gewoon compleet verkeerd en stereotyperend aan, en dat is het beste aspect van de film: de onbedoelde humor van alles. Maar het laatste half uur van de film is te letterlijk een poging om tegen de kijkende kinderen te zeggen wat ze moeten doen als ze gepest worden. Het breekt de vaart van de film en wordt slechts sporadisch opgefleurd met degelijke scènes (zoals een advocaat die het 'first amendment' gebruikt om het misbruik van zijn dochter goed te keuren). Uiteindelijk keert Taylor terug naar school en confronteert ze haar pesters rechtstreeks door te zeggen dat ze gemeen zijn en mensen kwetsen. Een staande ovatie is het gevolg. Je zou toch bijna medelijden krijgen met al die gepeste kinderen die na het zien van Cyberbully hun moed bijeen schrapen om hun aanvallers tegen te spreken met "Ik word daar wel heel triest van, ja". Dat is niet de manier waarop je kinderen moet leren voor zichzelf op te komen, want het leven is geen aflevering van Full House.
Dusja, wat probeert Cyberbully ons te zeggen? Als je pesters zegt dat ze gemeen zijn zul je overwinnen? Kinderen zijn dom wanneer ze over het internet praten? Kinderslot werkt natuurlijke selectie tegen? Neen, als je een degelijke film over pestgedrag wil zien, grijp dan naar Klass. Want dit is uiteindelijk - ondanks de bij momenten hilarische uitwerking - een dertien-in-een-dozijn verhaal dat ons op een wel heel simpele manier uitlegt dat pesten verkeerd is. En als je dat moet leren van een meisje dat nog geen kinderslot kan openen zou het me verbazen als je dit leest zonder een onderbroek in je bilspleet, twee natte oren en een aantal flinke blauwe plekken.
14 juli 2011
Paul (2011)
Zo'n beetje de hele wereld is verliefd geworden op het trio Simon Pegg, Nick Frost en Edgar Wright. Spaced was een geestige serie, Shaun of the Dead een goede zombieparodie en Hot Fuzz een briljante deconstructie van het actiegenre. Vooral Hot Fuzz was het hoogtepunt van hun samenwerking en is de voorbije jaren zelfs uitgegroeid tot één van mijn favoriete scripts aller tijden. Het is fenomenaal hoe scherp die film geschreven is: zo'n beetje elke zin werd met een reden geschreven, de grappen raken altijd doel, er is een duidelijke continuïteit in het script ivm eerdere passages citeren, etc. Het trio dat die film geschreven heeft is ondertussen ook aan andere projecten beginnen werken (het aftellen naar de finale van de zogenaamde blood-and-icecream trilogie laat nog wel een tijdje op zich wachten), en of ze het nu willen of niet: daaruit blijkt wel duidelijk wie het grote genie van de drie is.Scott Pilgrim vs. The World was Wright's solowerk. De film had eenzelfde uitstraling als Shaun en Fuzz kenmerkte, en dat heeft niet alleen met zijn regie te maken. Scott Pilgrim zat vol met eenzelfde stijl grappen die subtiel naar de kijker geworpen worden. De film stroomt constant verder aan een hoog tempo zonder ooit verwarrend te zijn, respecteert zijn personages en werd op een slimme manier geschreven. Nu is er Paul, en tja...
Ik zal niet zeggen dat Pegg en Frost geen talent hebben om comedy te schrijven. Ze zullen allebei zeker en vast hun aandeel gehad hebben in de genialiteit van Hot Fuzz, ze weten alleen niet hoe ze hun ideeën moeten vertalen naar een coherent, uitgebalanceerd, scherp scenario. De film is helaas nogal een rommeltje geworden waar geen echte richting in te vinden is. Het plot op zich is weinig meer dan een veredelde kopie van E.T: Paul is een alien, wordt gevangen genomen, ontsnapt, ontmoet mensen, gaat terug naar huis. Daar is niets mis mee: dat is een luchtig verhaal waar plaats genoeg is om situatie- en personagebonden humor in te verwerken.
Maar de film is uiteindelijk gewoon niet grappig genoeg om te overtuigen als komedie. Er zitten geen echte dijenkletsers in of grappen die je hoog en al een uur na de film nog zal herinneren. We krijgen een verzameling clichés die in moderne komedies veelal gebruikt worden, maar waar helemaal niks origineel of eigenzinnig mee gedaan wordt. Een opsomming: een portie drugs-humor, wanneer Kristen Wiig aan een joint trekt en vervolgens moet lachen, honger krijgt en dwaze dingen zegt. Er zitten homo-grappen in, wanneer mensen denken dat Pegg en Frost meer zijn dan "gewoon vrienden". Er wordt zogezegd grappig gevloekt, met een hoop 'fuck', 'balls', 'penis', 'shit' en dergerlijke, die gecombineerd worden op een... tja, ik denk dat je het een "creatieve manier" zou moeten noemen, maar echt grappig is het allemaal niet. Het vreemdste aspect van de film is misschien wel de vrij sterk aanwezige atheïstisch humor. Kristen Wiig's personage begint als een sterk religieus iemand, die haar geloof verliest nadat ze Paul leert kennen. Het is opmerkelijk dat de religieuze personages compleet belachelijk gemaakt worden, van zaken als "de Heer zal ons wel genezen" tot op je knieën vallen en weesgegroetjes beginnen bidden. Aan het einde van de film zegt Wiig zelfs letterlijk dat Paul haar "bevrijd heeft", aangezien hij haar Godsbeeld heeft vernietigd. Nu heb ik op zich geen problemen met een anti-religieuze houding, maar zo'n atheïstisch standpunt heeft nu eenmaal geen plaats in een komedie. Het is veel te zwaar, een te serieuze kwestie, om zomaar eventjes belachelijk te willen maken.
Maar goed, de hele toon van Paul loopt zelfs zonder dit zure atheïstische aspect flink in het honderd. Aan de basis is dit natuurlijk een komedie over een alien en zijn avontuur, maar er zitten een paar serieuze dompers in. De toon van de film is gewoon niet constant: bij momenten is het een veredelde tekenfilm, waar mensen in het kruis geschopt worden om ze uit te schakelen, en waar Paul kan blijven stilstaan zodat mensen denken dat hij een etalagepop is. Maar andere momenten zijn er dan weer mensen die levend verbranden (al beweren de credits van niet, maar goed), of iemand die met een shotgun in de borst wordt geschoten zodat er een klein dramatisch momentje uitgeperst kan worden.
En hoewel de film alle kanten op gaat, blijft hij voornamelijk ook stil staan. Tussen het ontmoeten en het afscheid nemen van Paul - laten we zeggen een klein half uurtje - zit ruim een uur film waarin geen opbouw zit. We leren niets over deze personages, er zit geen waarneembare vooruitgang in het plot, er zitten geen wendingen in de verhaallijn. Er gebeurt gewoon niets, behalve dan dat de groep achtervolgd wordt door de slechteriken.
En toch is Paul absoluut geen blamage zoals The Hangover: Part II was. De grappen mogen dan wel zéér vaak langs de kijker heen vliegen en hoogstens een paar glimlachjes forceren, maar ze storen niet in die mate dat je er kwaad van kan worden. De cast is heel sterk met een altijd goede Frost en Pegg, een amusante Kristen Wiig en Seth Rogen die - en dit is een grote verrassing - een degelijke stemacteur is. De CGI voor het personage is ook meer dan degelijk en visueel is het geen enkel probleem om het computereffect als personage te accepteren. Jason Bateman lijkt zwaar miscast als de speciale agent die de groep opjaagt, maar uiteindelijk weet hij makkelijk te overtuigen. En omdat de cast tof is en er geen grappen van té laag niveau zijn weet de sfeer opperbest te blijven. Want als er één positieve zaak over Paul te zeggen valt, is het wel dat de film ondanks alles tof is om naar te kijken. Het is niet heel grappig, het plot vervalt al eens in clichés, de film staat een goed uur zowat stil, maar toch verveelt de film op zich geen seconde. En dat is ook al heel wat waard. Dusja: Paul is een vreemd filmpje om te moeten quoteren: er scheelt meer dan genoeg mee om niet over een goede film te kunnen spreken, maar ik kan ook niet zeggen dat ik spijt heb dat ik er naar gekeken heb. Positief? Negatief? Vervelend? Amusant? Paul is uiteindelijk, in één woord, gewoon heel erg..... mwe.
2 juli 2011
Sucker Punch (2011)
Vrienden, groot nieuws! Sucker Punch werd algemeen bijzonder slecht onthaald: critici deden waar ze goed in zijn en verscheurden de film op haast ongezien brute wijze, en ook het grote publiek werd in het algemeen niet warm voor Snyder's nieuwste. Wel, mijn persoonlijke mening over Sucker Punch is - en dit is zowat een unicum - dat hij beter is dan wat de meeste mensen zeggen. Nu weet ik ook eens hoe dat voelt, want vaak overkomt mij dat niet.Het meest gehoorde argument is tegelijk ook het minst begrijpelijke: er zou geen logisch, coherent verhaal in de film zitten. Geen idee waar die mensen naar hebben zitten kijken, want Sucker Punch kent wel degelijk een solide plot, dat op zich zelfs vrij simpel is. Misschien dat die mensen verloren liepen in het scenario: het kan bijna niet anders of Zack Snyder heeft Inception gezien en vond die narratieve lagen ZO cool dat hij ze perse in zijn film moest hebben. Daardoor krijgen we het verhaal van een meisje dat in een mentale instelling opgenomen wordt, een instelling die gevisualiseerd wordt als bordeel, waarin ons hoofdpersonage sensueel moet dansen, dansen die gevisualiseerd worden als dikke vette nerdgasmische actiescènes.
En laten we vooral eerlijk zijn: dat is wat iedereen van deze Sucker Punch wou, en voor een groot deel levert Zack Snyder echt wel wat je kan verwachten. Een gigantische samoerai met een machinegeweer, een horde Nazi-zombies, een leger orks, vuurspuwende draken, gezichtsloze robots, ... Zack Snyder is gewoon een grote nerd die per dom toeval een carrière in Hollywood heeft gekregen, en tijdens deze actiescènes is dat dan ook duidelijk. Voordeel: je merkt Snyder's enthousiasme echt wel en hij weet visueel heel coole dingen te creëren. Nadeel: Snyder is geen goede regisseur. Spanning zit er nooit echt in deze scènes, er zit geen opbouw doorheen de actie, en vooral - VOORAL - moet Snyder eens met zijn fikken van die slowmotion knop afblijven. Zack Snyder is tegenwoordig niet zozeer een regisseur als dat hij een franchise op zichzelf is: we hadden eerder al 300, daarna kwam 300: Watchmen, en nu dus 300: Sucker Punch. Het is knal dezelfde opeenhoping van kleurenfilters - die vaker gatlelijk zijn dan dat ze positief werken - en slowmo, eventjes versnellen en dan weer driedubbele slowmo. Niemand vindt dat nog tof Zack Snyder. Niemand. Stop ermee.
Maar hey, eerlijk is eerlijk: ondanks de soms nogal frustrerende stijl werkten die scènes wel voor mij. Het is de domst mogelijke actie die je je maar kan inbeelden, maar het is echt wel heel cool en - een pluim in zijn hoed mag ook wel - Snyder brengt tenminste overzichtelijke actie. Eigenlijk snap ik alleen daarom al niet waarom deze film zoveel haat heeft gekregen: in een tijd waar actie op alle momenten maar voor de helft in beeld gebracht mag worden is dit nog eens echte, oerdegelijk ineen geknutselde actie met overzichtelijke shots en een natuurlijke editing. De mensen die al begonnen te roepen dat het de slechtste film van het jaar werd: hebben die de gigantische clusterfuck van een Battle: Los Angeles niet gezien? Wisten die niet dat er nog een nieuwe Transformers voor de deur staat? Sucker Punch is echt geen onkijkbare rotzooi, het is gewoon een betrekkelijk matig tot slechte film.
Want als er geen actie op het scherm te zien is trekt Sucker Punch wel degelijk op niks. Er is gewoon geen bal te beleven, het verhaal (ik herhaal: wel degelijk aanwezig!) is gewoon te dun uitgesmeerd om een uur en drie kwartier te blijven boeien. Het kijkt een beetje weg als Pan's Labyrinth, maar dan zonder al de burgeroorlog-scènes, en wel.... dat waren de beste stukken. Er is wat getetter doorheen de actiescènes heen, waarbij de meisjes bepaalde items bekomen, en dan is het weer tetteren terwijl we zitten te wachten op meer actie. Pas op, dat praten is iets wat de film absoluut nodig had, maar dan wel om de personages wat uit te werken of het verhaal te begeleiden, niet van dat nietszeggend gebrabbel waar deze film in uitblinkt.
Dus de actie is wel ok, de rest is opvulling, en de ratio "ok vs. opvulling" is niet positief. Snyder's regie is vrij kinderachtig en de muziek is om je haar van uit te trekken, maar dat maakt van Sucker Punch nu ook weer geen gigantische ramp. Ik heb al veel slechter gezien, ik zal nog veel slechter gezien en als het een beetje tegenzit komt deze niet eens in mijn lijst van de slechtste films van 2011. Het is die heksenjacht die deze film achter zich aan gekregen heeft gewoon niet waard. Naar het schijnt zou Zack Snyder zelf gezegd hebben het toppunt qua slowmo-bullshit bereikt te hebben en zou hij zijn Superman-project op een rustigere manier aanpakken. Dus als Sucker Punch het tussenstation is naar een kijkbare Man of Steel toe moeten we de film juist omarmen, en niet opjagen met hooivorken en fakkels. Dus relax, neem de film voor wat het is en wanneer je de nood voelt om Sucker Punch weer eens te vierendelen, herhaal je gewoon de mantra "Het is geen Battle LA. Het is geen Battle LA. Het is geen Battle LA."
Abonneren op:
Posts (Atom)